Lichaam en geest zijn onlosmakelijk verbonden

Soms zegt je lichaam iets voordat jij zelf doorhebt wat er aan de hand is. Je keel knijpt dicht, je maag draait om, je schouders verkrampen. En het bizarre is: we hebben er allemaal woorden voor. Denk aan uitdrukkingen als “een brok in je keel,” “iets ligt zwaar op de maag” of “de schouders ergens onder zetten.” We gebruiken ze dagelijks, zonder erbij stil te staan dat ze meer zijn dan beeldspraak. Ze zijn lijfspraak.

Fysieke klachten als signaal van emotionele belasting

Wat we voelen, beleven en verdringen, verdwijnt niet zomaar. Het zet zich vast in ons lijf. Je lichaam is geen losstaand systeem dat “toevallig” klachten produceert. Het is een spiegel van je binnenwereld. In mijn praktijk zie ik het keer op keer: mensen met angst, trauma of chronische stress ervaren die onbewuste spanning ook fysiek. Soms als hoofdpijn, soms als spierspanning, soms als onverklaarbare pijn.

Spreekwoorden als spiegel van het lichaam

Wat opvallend is: ons taalgebruik is ons allang vooruit. Onze spreekwoorden onthullen vaak precies waar het misgaat. “Iets op je lever hebben” wijst op emotionele frustratie. “Met de handen in het haar zitten” vertelt over machteloosheid. “Iets niet kunnen verteren” zegt alles over iets dat je mentaal of emotioneel niet hebt kunnen verwerken. Woorden die je lichaam als het ware al eerder heeft uitgesproken dan jijzelf.

Je lichaam spreekt – luister je wel?

Die taal is geen toeval. Het is cultureel opgeslagen wijsheid, ontstaan uit duizenden jaren van ervaring. En het is een ingang om beter naar jezelf te leren luisteren. Want als jouw lichaam zo’n spreekwoord letterlijk begint uit te leven – dan is het tijd om te stoppen met negeren. Niet alles is op te lossen met rust nemen, yoga of een nieuw matras. Soms moet je het échte werk doen: luisteren naar wat je lijf al die tijd al probeert te zeggen.



Wat vertelt jouw lichaam jou?

Wil je ontdekken wat jouw lichaam je eigenlijk vertelt? Dan ben je welkom voor een sessie waarin we die taal samen gaan ontcijferen. Want je hoeft het niet alleen te dragen – en zeker niet langer te onderdrukken.