Afgelopen weekend volgde ik een training. De trainingslocatie was in Maastricht. Ik weet niet of je de laatste tijd nog in Maastricht bent geweest, maar daar zijn ze nogal druk aan de weg aan het werken. Ik wist dat niet. Of eigenlijk, ik dacht dat ze al klaar waren. Dus toen ik bijna in Maastricht was en de borden zag, waar een groot kruis door Maastricht en Luik was gehaald, dacht ik: ok?! geen probleem, ik kijk wel hoe ver ik kom en volg dan de omleiding. Ik voelde me heel relaxt, luisterde naar de radio aan en ik dacht prima, komt wel goed. Mijn navigatie staat aan, en die maakt wel een nieuwe routeberekening. En dat deed mijn navigatie, helemaal top dus! Helemaal happy reed ik door het mooie groene en glooiende Limburg en keek relaxt rond. Wauw, schitterende panden staan daar! Nou ja, panden, het lijken wel kasteeltjes.

Mooi toch! Je hebt een doel, en als je daar, om wat voor redenen dan ook vanaf geraakt, maakt de navigatie een nieuwe routeberekening. En daardoor kom je toch bij je doel, het resultaat dat je wilt.

In de training bespraken we de wet van de polariteit. Zelfs dr. Phil (ja inderdaad, die van tv) gebruikt die. Hij gebruikt als voorbeeld een pannenkoek. Omdat hoe dun die ook is, een pannenkoek altijd twee kanten heeft. Een kant zie je en de andere kant nog niet, maar je weet dat die er is. Dat is zeker. Dus, als je een doel (verlangen) hebt, dan is er ook een weg naartoe. En als je een probleem hebt, is er ook een oplossing. Misschien zie je de hele weg nog niet die je moet rijden. Je kunt alleen nog maar het eerste stuk, tot aan de volgende bocht zien of de heuvel, maar je weet dat de weg ernaartoe er is. Rij dan naar die volgende bocht of naar die heuvel en vertrouw erop dat je daarna het volgende deel van het traject ziet.

What goes up, most come down, toch? Dus als je heen gaat, wil je ook weer terug. Ik tenminste wel, lekker naar mijn man, mijn eigen stekkie en mijn eigen bedje. Dus ik dacht, vol zelfvertrouwen, na een dag training, ik ga op mijn gevoel. Navigatie niet nodig, ik vertrouw op mijn gevoel, mijn intuïtie om thuis te komen. Ik scheurde zelfs Jan, mijn mede-cursist voorbij, en was volledig overtuigd dat ik op de goede weg was. Even later sloeg de twijfel toe, afslag Valkenburg (mijn topologische kennis is niet super), was dat niet erg ver uit de richting? Er ontstond een interne dialoog. – Shit, ik zit helemaal verkeerd. Ok, kalm blijven. Gewoon even van de snelweg af, navigatie aan, en vooral rustig blijven, dan komt het weer in orde en dan geraak ik thuis (shit, was ik toch maar blijven slapen in Maastricht).

En inderdaad, het kwam weer in orde, en ik ben door de navigatie veilig naar huis geleid…

Zondag, na de tweede supergave trainingsdag, ging ik ook naar huis. Weet je nog: polariteit. Ik ging heen, en dus ook weer terug. Zonder navigatie, maar achter Jan aan, want die wist de weg (zei hij). En gaandeweg kwam bij mij het besef. Hé, dit is dezelfde weg als gisteren. Dus als ik voorbij dat punt had gekeken…

Soms twijfel je of je op de goede weg zit, je wordt door allerlei triggers en verhalen afgeleid, en dan (even later of misschien veel later) kom je erachter, dat je toch op de goede weg zat, en je beseft dat het enige wat je had moeten doen.. was/is..even een stukje door te rijden, op diezelfde weg, en het vertrouwen te hebben dat de weg die je al was ingeslagen, de juiste is.

Heb je nu geen navigatie, of je hebt wel navigatie, maar die is niet helemaal up-to-date, of wil je gewoon even iemand die zegt dat je op de goede weg zit of je uitdaagt om te toetsen of je wel op de goede weg zit. Kortom, je hebt even hulp nodig. Neem dan contact op. Ik help je graag, dat is wat ik doe. Je van die twijfel afhelpen, je weer in je kracht en op de goede weg zetten.

Met respect, correct en zonder oordeel. Net als mij navigatie dat deed.