Het begon op vrijdag de 13e februari

Februari 1987. 

Die kleine sleutel die we op vrijdag de 13e overhandigd kregen, was de start van een groots avontuur dat later nog vele vervolgen kreeg. Vanuit mijn ouderlijk huis, ging ik nl. samenwonen met de liefde van mijn leven in Dommelen. Herken je dat, zo’n moment dat je leven compleet verandert.

Het was een klein schattig startershuisje, dat links grensde aan een pad en rechts vastzat aan het huis van de buren. Eenmaal binnen voelde het ook meteen als thuis. Het klopte gewoon. En het had zo’n ieniemini postzegeltuintje. We waren er superblij mee. Ons leven samen kon nu echt beginnen. Volledig zelfstandig beslissingen nemen en vooral ook doen wat we zelf hadden bedacht, zonder te veel bemoeienis van onze ouders.  

Het tuintje stelde eigenlijk niet zo heel veel voor. Het grootste deel was verhard met sierklinkers en aan de linkerkant was een soort gemetselde bloembak van 1,5 meter diep en een meter of 5 lang en dan de hoek om, net voor ons schuurtje nog zo’n 1,5 meter.

En in die bloembak stonden mooie planten, die het geheel iets zachts en lieflijks gaven en het was aangelegd door een professional. Tenminste dat dachten we, omdat er altijd wel iets groens of bloeiends te zien was en het allemaal zo mooi in balans was. Op de achtergrond wat hogere groene planten en op de voorgrond wat lagere en met meer bloemetjes en kleurtjes. 

Het duurde tot het voorjaar – de zon scheen, had de koude al wat verdreven en verwarmde alles –  dat ik de tuin aandachtig bestudeerde en de planten van wat dichterbij bekeek. En ik dacht zelfs dat ik de planten en bloemen zachtjes hoorde giechelen van blijdschap. Maar ik kan me natuurlijk vergissen.

Er stond op de hoek van de bloembak een schitterende hulstboom, waaraan ook al in februari van die mooie, vuurrode besjes zaten. En de blaadjes waren van een intens donkergroen, dat schitterend glansde en de randjes (waarop ook de prikkels zaten) waren lichter van kleur. Die hulst was de trots van ons tuintje. Uiteraard weet ik nog perfect wat er allemaal nog meer in onze mooie tuin stond, dat had Lenie met haar levenslessen me immers meerdere malen verteld, maar daar zal ik jullie verder niet mee vermoeien. Nou vooruit, eentje dan. Tegen het schuurtje stond een passiebloem, met schitterende grote dieppaarse bloemen, die zodra de zon scheen, een zware zwoele geur afgaven. 

Je zult begrijpen dat we op ons tuintje met de mooie kleuren en geuren, het gezoem van de bijtjes (die ik overigens nauwlettend in de gaten hield en bovendien op gepaste afstand) zeer trots waren.

En het enige wat ik hoefde te doen, was soms een beetje onkruid weghalen. Uiteraard mét handschoenen aan, anders liepen die vieze tuinbeestjes over mijn handen. Brrr.

Nu had ik in die tijd nogal een beestjesfobie, die soms tot een zeer panisch zeg maar gerust hysterisch niveau steeg. Ik denk, ik meld het even omdat ik vast niet de enige ben. 

Die fobie was behoorlijk lastig en zorgde ervoor dat relaxen in de tuin of op een terras vaak een hele uitdaging was. En wat denk je van die insecten in het buitenland, die door de zon en droge warmte ook nog eens veel groter zijn dan die kleine beesies in ons koude en natte Nederland.

Ik kan me nog een heerlijke vakantie in Italië herinneren. Wat een schitterend land is dat. We logeerden samen met een ander stel in een oude antieke arbeidswoning op een wijnlandgoed in Toscane. Dikke muren, grote leefkeuken met een open haard waar je praktisch in kon zitten en je kon warmen aan het vuur. Een geur die niet onplezierig was, maar waarin wel duidelijk de anciënniteit van het pand naar voren kwam. In de hoek bij het enige raam een oud stenen blad en gootsteen en in het midden van de keuken een grote verweerde houten tafel. De bank in de hoek van de keuken maakte dat het tot een echte leefkeuken.En nee, geen tv of wifi. Authentiek, maar gelukkig wel met een badkamer. 

authentiek arbeidershuisje Toscane

En dat is waar het verhaal verdergaat. Houd even in gedachten, we waren dus samen met een ander stel, hele goede vrienden.

Ook op vakantie moet je wel eens van het toilet gebruikmaken, toch? Ik zit dus op het toilet, heel relaxt en op mijn gemak, tot ik de zaken af kan ronden en begin een beetje rond te kijken. Mijn hartslag verhoogt en ik houd mijn adem in.  Ik hoor het kloppen van mijn hart in mijn oren nu. Ik proef bijna de paniek op mijn tong. En zonder mijn hoofd te bewegen, kijk ik nog eens voorzichtig naar de rechterbovenhoek van de badkamer. Ja, fluister ik in mijn hoofd, ik heb me niet vergist. Daar zit iets, iets zwarts. Voorzichtig draai ik mijn hoofd een klein stukje en knijp mijn ogen een klein beetje om scherper te stellen. Getverderrie, nee hè, dat zal toch niet. In de rechterhoek van de badkamer, nog geen meter van mij vandaan, zit een schorpioen. Een pikzwarte schorpioen op die wit-gekalkte muren. Ik durf bijna niet te bewegen. Wat nu?

Ik praat, in mijn hoofd, tegen mezelf en overweeg diverse opties. 

Hard gillen? Nee Linda, dan komt iedereen de badkamer binnen en wie weet wat die schorpioen dan doet. 

Met de broek op de knieën voorzichtig naar buiten. Al helemaal niet, Ernst en Jolan vergeten dat beeld nooit meer. 

Dus Linda, blijf zo rustig mogelijk. Doe wat je moet doen en trek je broek omhoog. Spoel netjes door en hou vooral de hele tijd dat beest scherp in de gaten. Dat beest bewoog overigens ook niet… Het zal toch niet ook gedacht hebben…. Nou, ik ben heelhuids de badkamer uitgekomen en heb het overleeft. De schorpioen kan het helaas niet meer navertellen. Zo zie je maar weer, gewoon rustig blijven. We hebben overigens een geweldige vakantie gehad. Toscane is schitterend.

Op een dag was ik weer eens lekker buiten, en liep, zoals ons Lenie dat ook vaak deed als ze op bezoek was, de bloemen en planten te bewonderen. En wat ik toen zag, brrrr, ik krijg er nog de rillingen van. En ik ben er bijna zeker van dat ik ook gilde: “ neeeee, gadverdarrie”. De trots van de tuin, onze schitterende hulstboom zat vol met luizen. Nee, dat kon écht niet.

Nadat ik van de eerste schok hersteld was, schoot me ineens te binnen dat ons Lenie natuurlijk een oplossing had voor mijn probleem. Lenie was nl. zo’n type dat uit alle delen van de wereld stekjes meebracht en die dan verzorgde en vertroetelde tot het mooie volwassen planten waren, en ieder jaar haar Geraniums en Lobelia’s weer overwinterde en zelfs in de Orchideeën jaar op jaar bloemen kreeg. Over bloemen en planten wist ze echt alles. 

Ineens herinnerde ik me een advies van Lenie, en hoorde haar zeggen dat je luizen in je planten niet met allerlei chemische middeltjes moet bestrijden, maar kunt besproeien met spiritus en groene zeep.

En zo geschiedde het. Het was een mooie zonnige dag en ik ging gewapend met sprayflacon inclusief inhoud aan de slag en besproeide de hulst van onder tot boven. Yes! Ik had het voor elkaar. Ik kon dat best zelf, geen Lenie voor nodig. Supertrots was ik op mezelf!

Een paar dagen later… Het middel had geweldig gewerkt, die luizen waren morsdood. De truc was gelukt. Alleen, wat was dat nou? Ook de bladeren vielen eraf. Onze eens, zo levendige boom, leek op sterven na dood. Hoe kon dat nou? Ik had toch precies gedaan wat Lenie had geadviseerd? 

Ehhh, nou, niet precies. Ik was een deel van het recept vergeten of misschien had ze het niet verteld. Er zat nl. geen water bij, ik had de oplossing niet verdund.  

Het heeft zo’n 2 jaar geduurd voordat de Hulst weer herstelde en zijn oude glans heeft ie nooit meer helemaal teruggekregen.

Die beestjesfobie is overigens een heel stuk minder. Ik word niet meer hysterisch als er een bij dichtbij komt, een spin zet ik simpelweg buiten en van allerlei andere kruipende beesies ben ik nog steeds geen fan, maar ze storen me niet meer zo. Ze hebben zo hun nut. Luizen, rupsen, bijen, mieren, enz. mogen naar hartenlust hun gang gaan in onze tuin. 

Wijsheid komt veelal achteraf én met de jaren. En vaak is de keuze om een specialist in te schakelen voor specifieke problemen een vele betere, dan zelf te gaan experimenteren. Als je tips wilt hoe je een orchidee in bloei moet krijgen, een zieke plant moet genezen, of je mooie hulst zit onder de luizen, bel dan Lenie en mij vooral niet. 

Heb je echter een angst of fobie waar je klaar mee bent, wil je werken aan je geestelijke of lichamelijke gezondheid, of wil je gewoon rust in je hoofd? Neem dan gerust contact op met mij. Je kunt me bellen, mailen of meteen een afspraak inplannen in de online boekingsagenda

Linda Buelens – Hypnotherapeut

Inschrijven tips, blogs en inspiratie Lelela