Enige weken geleden was ik getuige van de geboorte van een tandartstrauma. En ik vind het echt heel jammer dat ik daar nu verslag van kan doen, omdat het écht niet nodig is voor een kind, om een trauma te ontwikkelen voor de tandarts.

Aan de andere kant is het goed om te kunnen vertellen, dat als je kind hier last van heeft, of jijzelf misschien als kind of op latere leeftijd een dergelijk trauma hebt ontwikkeld, dat er hoop is. Er is zelfs een manier om het hanteerbaar te maken of zelfs volledig op te lossen.

Maar goed, het trauma.
Toen ik uit mijn auto stapte, had ik al snel in de gaten dat er iets aan de hand was. Een moeder, met wandelwagen en een kind van een jaar of 5-6 in discussie. De sfeer was gespannen en ik hoorde de moeder zeggen: “ zal ik dan papa maar bellen, maar die komt toch niet. Die is aan het werk”. Ik stond even stil en voelde dat er iets aan de hand was (de spanning was voelbaar) en dacht heel even “zal ik vragen of ik ergens mee kan helpen”, maar dacht ook gelijk daarna “nee Linda, niet mee bemoeien. Gaat je niets aan” en liep dus naar binnen.
Een minuut of tien later – ik zat in de wachtkamer te wachten tot ik aan de beurt was – hoorde ik een vreselijk geschreeuw, gekrijs en gemopper. En ik keek de andere mensen aan in de wachtkamer – voor een soort bevestiging van hoor ik dat nu goed, en ja – ik hoorde het goed. Een vreselijk gekrijs en geschreeuw. Er werd wat gemompeld en onrustig op en neer geschoven. We waren het er over eens dat dit toch wel heel extreem was en dat het niet echt motiveerde om de behandelkamer binnen te gaan.

Ik was gelukkig vrij snel aan de beurt en begreep van de assistente dat bij het joch al een gaatje geboord was én dat het nu alleen nog opgevuld moest worden. Het ergste was dus al achter de rug én dat vullen moest gewoon. Nog steeds was het joch aan het schreeuwen en ik hoorde nu ook de moeder boos reageren. Ik zei nog tegen de assistente dat er echt wel andere manieren waren om een kind rustig te krijgen en dat dit precies de juiste methode was om het kind een tandartstrauma aan te leren. Na een minuut of 10 werd het rustiger.
Ik ga ervan uit dat het gaatje uiteindelijk is gevuld, en het manneke uiteindelijk wel zal kalmeren, maar vraag me ook af hoe een volgend bezoek zal verlopen.
Na mijn behandeling heb ik de tandarts mijn kaartje gegeven en gezegd dat er ook andere manieren zijn om iemand die bang is te benaderen. We zullen zien wat er gebeurd.

Hypnose kan hier namelijk bij helpen. Op je kind mopperen, er bovenop gaan zitten en het helemaal overstuur weer mee naar huis nemen, hoeft helemaal niet. Het kan ook anders.

Inschrijven tips, blogs en inspiratie Lelela