Altijd pijn hebben is niet leuk. Sterker nog , het is vaak zwaar. Als pijn langer dan 3 maanden duurt dan wordt het door de medici chronisch genoemd. En als het dan nog te verklaren is door een onderliggende lichamelijke ziektes, dan kun je het over het algemeen aanvaarden. Je moet immers wel. Accepteren is een echter ander verhaal.
Ik spreek uit eigen ervaring. Sinds mijn dertigste is bij mij een vorm van reuma vastgesteld die veel pijntjes verklaarde. Dat maakte dat ik wat gas terug moest nemen in mijn werk en privéleven. Dat aanvaarden viel niet altijd mee, is en was een soort rouwproces, afscheid nemen van dingen die niet meer (zonder pijn) kunnen. Een drietal jaar geleden veroorzaakten de medicijnen zelfs scheurtjes in mijn botten, hetgeen leidde tot 3 maanden in een rolstoel. Het middel was erger dan de kwaal.
Inmiddels ben ik bijna 55 en is ook artrose in mijn handen een rol gaan spelen waardoor zelfs het aantrekken van sokken en schoenen in de ochtend moeilijk gaat en ik soms mijn man moet vragen om mij te helpen. En dat is nog maar een voorbeeld van de simpele dingen waar ik hulp bij nodig heb.
Ik kies voor een leuk leven!
En toch weiger ik mijn leven al te zeer te laten beïnvloeden door het ongemak dat ik ervaar. Pijn is inderdaad ongemak geworden. Als ik het anders noem, ervaar ik het ook anders. Bovendien verdwijnt het ook meer naar de achtergrond als ik mezelf bezig houd met andere dingen. Omdat ik dan de focus verleg naar dingen die ik graag doe, naar werk, studie, samenzijn met vrienden of heerlijk de natuur in. De manier waarop ik het ongemak beleef is ook anders door de gedachten die ik erover heb. Ik bepaal zelf mijn gedachten, geef zelf zwaarte of lichtheid aan het ongemak. En heel eerlijk, de ene dag gaat dat beter dan de andere. Maar ik ben niet mijn ziekte, ik ben veel veel meer. Daarom kies ik voor een leuk leven!
Begrijp me goed. Pijn is nuttig. Het waarschuwt om niet te ver te gaan, het geeft aan dat er iets niet in orde is.
Tussen de oren
Maar wat nu als alle medici aangeven dat er lichamelijk niets meer aan de hand is, dat de pijnprikkels niet meer nodig zijn. En dat er door orthopeed, neuroloog, medisch psycholoog, fysiotherapeut wordt gezegd dat het alleen nog tussen de oren zit. Dat je hersens zich vergissen en dat die pijn helemaal niet meer nodig is. Een beetje zoals bij een amputatie nog pijn gevoeld wordt in het been wat er niet meer is.
Je kunt dan ook het idee of gevoel krijgen dat men je niet serieus neemt, of dat er niet naar je geluisterd wordt, terwijl jij dagelijks die pijn voelt. Een hypnotherapeut kan hulp bieden door het onderbewuste te laten inzien dat pijn niet meer nodig is. Of als het ware een reset uitvoeren van het hele systeem. Zowel bij chronische pijn die een lichamelijke oorzaak heeft als bij chronische pijn waarbij de pijnprikkels niet meer nodig zijn kan hypnotherapie in zijn breedste vorm een oplossing zijn. Of het nu gaat om pijnmanagement, aanvaarding (rouw), of het resetten van onnodige pijnprikkels.